Magdalena Kozhevnikova analizuje narracje o środowisku w największym parku narodowym w Polsce. Podejmuje próbę przedstawienia społeczno-kulturowego aspektu wody na Podlasiu, w oparciu o pojęcie cyklu hydrospołecznego w interpretacji Jamiego Lintona i Jessiki Budds, ale rozszerzając je o świat pozaludzki.

Cykl hydrospołeczny, w którym najważniejsza jest relacyjność i dialogowość wody i ludzi oraz innych podmiotów skupionych wokół wodnego ekosystemu to środek teoretyczno-analityczny pozwalający badać stosunki wodno-społeczne, przy założeniu, że woda nie jest tłem dla ludzkich relacji społecznych, ale aktywnym, choć nieświadomym, uczestnikiem. W Dolinie Biebrzy występuje wiele różnych dyskursów o środowisku, jak również konfliktów związanych z odmiennym postrzeganiem relacji przyrody i człowieka. Dominujące są dwa: dyskurs prowadzony przez pracowników i ekspertów Biebrzańskiego Parku Narodowego, który nazwałam „instytucjonalnym” oraz nazwany przeze mnie umownie „rolniczym” dyskurs niezadowolonych mieszkańców, dla których transformacja lat 90. XX wieku zbiegła się z czasem powstania BbPN, co w niektórych przypadkach doprowadziło do utożsamiania parku narodowego z przyczyną życiowych niepowodzeń. Pomiędzy tymi dyskursami mieszczą się inne, mniej wyraźne i często przeplatające się: tzw. „biebrzniętych”, ekologów, turystycznych usługodawców. Tylko pozornie mówią o tej samej wodzie, w rzeczywistości w każdej z tych narracji woda ma inne znaczenie i wartość, zarówno materialną, jak i emocjonalną, inne jest jej użytkowanie lub chęć użytkowania, inne jest jej przeznaczenie.

Projekt jest prowadzony w ramach grantu NCN Sonata 16, projekt nr 2020/39/D/HS300618 „Doświadczenie braku, nadmiaru i zrównoważonej obecności wody. Szkic w nurcie błękitnej antropologii”. Kierowniczką projektu jest Małgorzata Owczarska.